Cannes coup de coeur: Scalini in het JW Marriott
Toegegeven: we hebben nog heel wat artikels te schrijven over het zonet afgesloten Filmfestival van Cannes. Net zoals elk jaar, waren er weer de nodige stinkers te vinden in de officiële selectie, maar werden we ook getrakteerd op ongelooflijk onderhoudende toekomstige blockbusters en maatschappelijk relevante, beklijvende films die haast zeker hun eigen stempel zullen drukken op de internationale cinema.
Met Tom Hanks was er de nodige commotie op de rode loper, terwijl de wederopstanding van Johnny Depp een intrigerend bitterzoet drama lijkt te worden, nu blijkt dat Jeanne Du Barry een wel érg slechte rolprent is waarin lustig gezondigd wordt tegen bijna alle regels van de cinema. Achter de schermen was er echter misschien meer te beleven dan ooit, waren de habitués weer aanwezig, en presenteerden landen als Saoedi-Arabië en Oekraïne bijster interessante projecten waar we ongetwijfeld nog heel wat virtuele inkt aan zullen wijden… maar toch gaat dit eerste artikel niet over wat er in het Palais des Festivals et des Congrès de Cannes of de paviljoentjes daarrond is gebeurd – het gaat over onze eigen coup de coeur, zoals de Fransen dat zouden zeggen: Scalini Cannes, het restaurant van het JW Marriott op de iconische Boulevard de la Croisette.
Over het JW Marriott Cannes
Het verhaal van Palais Stephanie begint in de jaren 60, toen Cannes uitgroeide tot een internationaal centrum van glamour en luxe. Het hotel werd oorspronkelijk gebouwd als een paleisachtig herenhuis en fungeerde als het privéverblijf van de adellijke familie Stephanie. De adembenemende architectuur en de weelderige interieurs weerspiegelden de grandeur en elegantie van die tijd.
In de loop der jaren werd het paleis omgevormd tot een prestigieus hotel en kreeg het de naam Palais Stephanie. Het hotel verwelkomde beroemde gasten van over de hele wereld, waaronder royalty, filmsterren en invloedrijke persoonlijkheden. Het werd al snel een toevluchtsoord voor de jetset en een belangrijke ontmoetingsplaats tijdens het wereldberoemde filmfestival van Cannes.
Palais Stephanie onderging later een uitgebreide renovatie en modernisering, waarbij ervoor werd gezorgd dat de historische grandeur behouden bleef, terwijl tegelijkertijd hedendaagse luxe en voorzieningen werden geïntegreerd. Zelf waren we nog te gast voor het werd overgenomen door JW Marriott, en we zullen de ervaringen die we in de suite naast die van het duo Michael Douglas - Oliver Stone (en onder de meer luidruchtige suite van de Rolling Stones) en in het restaurant nooit vergeten. Ontdekken dat er culinair misschien wel nog meer te genieten is dan vroeger, was dan ook een grote verrassing.
Scalini
Een nacht voor het doel over het Filmfestival van Cannes viel, eindigen mijn vriendin, Paula van Unen (ook de hoofdredactrice en eigenares van LifeBytes Magazine, te vinden via www.lifebytesmagazine.com en binnenkort een beetje overal waar er veel mensen komen), en ik in de bar van Scalini, het restaurant van het JW Marriott in Cannes. Paula bestelt een whisky sour, waarbij ik de ‘fout’ maak om die te vragen met rye als basis. Dat is traditioneel de whisky waar die cocktail wordt mee gemaakt, maar de bartenders annex mixologen laten je hier de whisky kiezen en we hadden heus wel een betere selectie kunnen maken. Desondanks is de whisky sour best wel lekker, maar de andere cocktail die we proeven, is van een buitenaards hoog niveau: de Fernando is perfect in balans, met zowel de duidelijk aanwezige rokerige toetsen van de mezcál (een Del Maguey vida) als de nodige zoete en bittere accenten, dankzij het geklaarde citroensap en de mimosabloemsiroop, terwijl de limoncello voor de nodige scherpte zorgt. Slim, ook, om het fantastische tajinzout aan de helft van de rand van het glas toe te voegen, zodat je zelf kunt kiezen of je het erbij neemt of niet (wij kiezen natuurlijk van wél, want deze typisch Mexicaanse mix past gewoon perfect bij de mezcál)/
Met ook nog een zangeres die vooral klassiekers uit de jaren tachtig zingt op de achtergrond (even begeleid op piano en daarna met een saxofoon die heel wat toevoegt aan het digitale bandje dat noodzakelijkerwijs op de achtergrond moet spelen) zit ook de sfeer er dik in.
De cocktail is zo goed dat we de volgende dag terugkeren om ook iets te komen eten. Daarbij worden we begroet door Linda, die ons meteen herkent van de nacht ervoor en ons hartelijk begroet. Het is meteen een van de meest markante vaststellingen tijdens ons hernieuwde bezoek: de vriendelijkheid van het personeel, dat niet te beroerd is om een praatje te komen slaan en duidelijk uitstekend op elkaar is ingespeeld.
We hebben niet genoeg tijd om uitgebreid te eten omdat we nog eventjes willen gaan dansen en het vuurwerk willen bekijken, en dus bestellen we maar twee gerechtjes: de spaghetti all’aragosta en de fettuccine al ragu bianco & tartufo nero – allebei gerechten op basis van pasta die in de keuken van het Scalini zelf is ontwikkeld.
De spaghetti komt met een halve langoustine die je kunt uitlepelen, terwijl de rest lijkt gemengd te zijn met de spaghetti zelf. Vaak laat de kruiding van Italiaanse gerechten wat te wensen over, maar dat is hier zeker niet het geval: de spaghetti is perfect afgekruid en heeft voldoende beet, zonder écht al dente te zijn – een gaarheid die we nog veel beter kunnen appreciëren. Bovendien is de kwaliteit van de langoustine zelf van een heel hoog niveau: delicaat, mals en sappig, met vlees dat tegelijkertijd mals en stevig is. Lekker!
De keuze voor fettuccine in het andere gerecht is slim, want die brede pastasoort leent zich natuurlijk uitstekend voor het vasthouden van sauzen. De ‘"ragu bianco’ verwijst naar een witte ragu, een romige en erg smaakvolle saus met vlees: vettig, maar vol van smaak, terwijl de zomertruffel alles naar een hoger niveau tilt. De truffel zelf bevat tijdens deze periode van het jaar nog niet heel veel smaak en wordt daarom slim aangevuld met truffelolie, maar zonder dat je het gevoel hebt dat dit hier gebeurt om geld te besparen – integendeel, zelfs, want dit geparfumeerd gerechtje is een absolute topper!
We praten na afloop met de culinair verantwoordelijke, ‘executive sous-chef’ Alexandre Chretien, die met slechts een paar gerechten heeft bewezen dat hij een topper is en ook nog eens komt aanzetten met een van de drie beste kaastaarten die we ooit hebben geproefd en dan hebben we het niet eens alleen maar over de krokante korst en de rijkelijke kaasvulling, maar zelfs over de kwaliteit van de garnituur (aardbei, blauwe bes, en framboos) en de heerlijke coulis.
Afsluiten doen we nog eens met de Fernando, maar deze keer bestellen we ook een andere pure after-dinner cocktail: de Django, die nog maar pas op het menu prijkt, een creatie van de uitzonderlijk begaafde barverantwoordelijke, Nicholas Barlett, die al meer dan 20 jaar in zijn vakgebied zit en eerder in andere topzaken werkte, zoals Bar de Vendôme, Bar Le Relais, en de Lobby Bar van het Carlton. Nicholas vertelt ons dat hij elke cocktail rond een thema probeert te creëren en daarin is hij uitstekend geslaagd: de keuze om Four Roses bouron met tonkalikeur te combineren is geïnspireerd, en de toevoeging van zwarte chocoladesiroop ademt op een of andere manier de sfeer van de gelijknamige films uit. Wat geraspte appelsienzeste zorgt voor de nodige frisheid, en de aquafaba voegt meer volume en romigheid toe, terwijl de strookjes van zwarte chocolade over het glas voor een mooie compositie tekenen. Subliem, en veel interessanter dan een espresso martini of zelfs een bushwacker!
Reken bij dit alles ook nog eens de stijlvolle bediening van Antonio en de Ierse stagiair Hugh, die we lange tijd bezighouden met onze anekdotes (hem wacht nog een mooie toekomst binnen het horecawezen), en je mag er zeker van zijn: hier komen we zeker terug voor een interview en een uitgebreide bespreking!
Meer info: www.jwmarriottcannes-restaurants.com/scalini
Dirk Vandereyken & Paula van Unen
