Gamebespreking PS4: Void tRrLM();//Void Terrarium
Void Terrarium is een hybride game die speelt als een dungeoncrawler waarbij je jouw Tamagotchi in leven moet houden. Dankzij de nodige tactische keuzes, voel je jezelf als speler al snel erg betrokken bij het lot van de robot Robbie en het jonge meisje dat hij probeert te redden van een afschuwelijke hongerdood of ernstige ziekte, waarbij hij voortdurend belangrijke beslissingen moet maken, zoals daar zijn: eerst voor zichzelf zorgen of de noden van zijn beschermelinge prioriteit geven.
Het verhaal
In de post-apocalyptische – maar bizar genoeg eigenlijk behoorlijk schattige – wereld van void tRrLM();//Void Terrarium (of kortweg Void Terrarium) kruip je al speler in de huid van Robbie, een robot die op een dag per ongeluk wordt wakker gemaakt in een wereld die overspoeld is door een dodelijke schimmel. De mensheid is weggevlucht naar ondergrondse gewelven, maar lijkt nagenoeg uitgestorven te zijn... Onderweg stuit hij de jonge Toriko, die aan het slapen is op een schimmelbed. De robot besluit om haar te helpen en vindt al snel FactoryAI, een immobiele kunstmatige intelligentie die uit gebruik is genomen omdat hij de overlevingskansen van het mensendom zwaar verkeerd had ingeschat en zo mee heeft bijgedragen tot het einde van ons ras.
FactoryAI weet te vertellen dat Toriko niet lang meer te leven heeft als ze lang alleen wordt gelaten. Bovendien lijkt het meisje de laatste overlevende mens te zijn, wat de hele situatie natuurlijk nog wat dwingender maakt.
Om Toriko weer te genezen, zijn er medicijnen, voedsel, drank en andere dingen nodig. Je wordt dus al snel de gameplay ingegooid en eigenlijk blijft het momentum voortdurend behouden – of wordt het minstens opgekrikt wanneer Void Terrarium in herhaling dreigt te vallen.
De momenten waarop je terugkeert met voorraden en dan de resultaten te zien krijgt, zorgen immers voor een mooi bindmiddel tussen de vele ‘kerkerscènes’ die je moet doorlopen. Ook het feit dat de game erin slaagt om je zelfs zonder voiceacting (er zijn enkel graphics en tekst) te laten geven om het lot van het jonge meisje, heeft veel te maken met de opbouw van het verhaal en de heel behoorlijke timing.
Op z'n Japans
Ondanks het feit dat er wel degelijk enkele subplots en zelfs verrassende wendingen in het verhaalverloop zijn, verliest Void Terrarium nooit zijn focus: de zorg voor Toriko blijft centraal staan, wat zelfs zorgt voor enkele existentialistische momenten – en voldoende melodrama om ook jongere spelertjes geëngageerd te houden.
De zoektocht naar eten, drank en andere essentiële middelen, verloopt voornamelijk via ruïnes en verlaten opslagplaatsen. Alles doet denken aan een ‘dungeoncrawler’, maar dan wel eentje waar dus een idee achter zit. Er is een soort ‘fog of war’ die pas wegtrekt als je bepaalde delen van jouw omgeving exploreert, terwijl ook de 2D-kaart van de 3D-omgeving zich automatisch blijft aanvullen. De gameplay gebeurt in beurten, maar het besturen verloopt zo vlot dat ik daar bijwijlen even niet meer bewust van was.
Ook de verhouding tussen de batterij en de levensenergie van Robbie is erg belangrijk. Elke stap die je neemt, zuipt batterij-energie en wanneer ook jouw levenskracht weg is, keer je terug naar de schroothoop, waar de voorraad die je al had verzameld ondertussen is omgezet. Het feit dat je zo niet kunt sterven, neemt een tikkeltje spanning weg, maar zorgt er ook voor dat je niet te gefrustreerd wordt als het eens mis gaat.
Tactiek is zeker belangrijk: je moet goed nadenken over waar je naartoe gaat, welke voorwerpen je bijhoudt en met welke vijanden je het uitvecht. De juiste ‘upgrade’ kiezen wanneer je er een ‘level’ bij krijgt, is daarbij essentieel. Zo kan je inzetten op aanvallende vaardigheden en Robbie’s kans om een ‘critical hit’ te scoren tot 100% brengen of de schade die je bij bepaalde effecten berokkent verhogen. Verder is het mogelijk om jouw batterijleven te verlengen, vooral aandacht te besteden aan defensieve opties, en nog veel meer. Robbie kan wel slechts 4 vaardigheden kennen, dus moet je geregeld kiezen welke ‘skills’ je erbij neemt en welke je laat vallen.
In een spel als Void Terrarium is de variatie in omgevingen bijna altijd erg belangrijk en die krijg je hier zeker, met onder andere giftige doolhoven waar het voedsel dat je aan Toriko kunt serveren erg snel rot en giftig wordt. Tussendoor moet je de gezondheidstoestand van Toriko voortdurend in de gaten houden en ben je soms genoodzaakt om een ruimte sneller te verlaten of je erdoor te haasten om op tijd terug te zijn in
Toriko’s terrarium, waardoor je riskeert bepaalde dingen te missen.
Onderaan het scherm zie je wat Toriko op eender welk gegeven moment nodig heeft en dat verloopt net zoals de willekeurige ‘dungeon’-opbouw via een vast patroon, zodat je zeker het hele spel lang op jouw hoede blijft. Haar gezelschap houden, dragen of knuffelen is soms even belangrijk als ervoor zorgen dat je Toriko niet het verkeerde eten geeft en ziek maakt – al is dat soms nodig als je echt niets anders hebt en het risico loopt dat ze verhongert. De informatie wordt verstrekt door Penny, een soort ‘nanny’ die over Toriko blijft waken terwijl je weg bent.
Hoe meer je Toriko’s terrarium tussendoor inricht, hoe meer je begint te interageren met haar. Het feit dat je zelf heel wat keuze hebt in de manier waarop je de leefomgeving van het meisje decoreert, doet alles nog net iets persoonlijker aanvoelen. De eerste keer dat je een voorwerp maakt, geeft het een bonus aan jezelf of aan het meisje, maar je kunt hetzelfde decorstuk later naar hartenlust blijven creëren.
Beoordeling
Void Terrarium doet grafisch denken aan verschillende andere Japanse ‘turn-based dungeoncrawlers’: hoewel de wereld zelf zwaar in de rats zit, blijft een groot deel ervan er nog vrij kleurrijk uitzien – en niet in het minst Robbie en Toriko zelf. De willekeurige manier waarop de ruimtes worden opgebouwd en de onvoorspelbaarheid van de momenten waarop Toriko iets nodig heeft, zorgen voor de nodige spanning, al voelt diezelfde willekeur soms weinig op zijn plaats. De besturing verloopt vlot en ondanks het feit dat de gameplay nauwelijks uniek kan genoemd worden, is deze kruising tussen een standaard ‘dungeoncrawler’ en een Tamagotchi zeker de moeite waard om eens uit te proberen!
Dirk Vandereyken
